دندان در دندان (دندان درون دندان) را با پرتونگاری می توان تشخیص داد. این ناهنجاری تکاملی، چین خوردگی و در خود برگشتگی لینگوالی مینا است و می تواند در دندانهای شیری و دائم رخ دهد. موارد نامعمول در خود برگشتگی دندان، در کانین شیری فک پایین، دندان پیشین میانی شیری فک بالا و آسیای دوم شیری فک پایین گزارش شده است. دندان در دندان بیشتر در دندان های پیشین کناری دائم فک بالا دیده می شود و با دیدن فرورفتگی های عمیق در ناحیه لینگوالی این دندان ها، باید نسبت به رخداد این حالت تردید کنیم. Grahnen و همکارانش در مطالعه ۵۸ خانواده، نشان دادند که بیش از یک سوم پدر و مادرهای کودکان مبتلا به دندان در دندان، خود دارای دندان در دندان بودند یا فرورفتگی های لینگوالی عمیقی داشتند. یافته ها نشانگر آن بود که صفت غالب اتوزومی، با بیان متغیر و احتمالا نفوذ ناقص به ارث می رسد.
دندان های پیشین با حالت دندان در دندان، معمولا شکل و اندازه طبیعی دارند. با این حال، در نواحی دیگر دهان، دندان مبتلا می تواند نمای غیر عادی داشته باشد. دندان در دندان، با توی خود برگشتگی پوشیده شده با مینا و وجود سوراخ بسته ای که احتمال دارد ارتباطی بین حفره در خود برگشتگی و اتاق پالپ داشته باشد، مشخص می شود.
کاربرد شیاربند یا ترمیم دهانه شیار ناشی از در خود برگشتگی، درمان پیشنهاد شده برای جلوگیری از درگیری پالپ است. اگر این حالت پیش از رویش کامل دندان کشف شود، بافت لثه برای راحتی آماده سازی حفره و ترمیم، باید برداشته شود. نمای مشابه ممکن است نکروز دندان باشد و کودک آبسه حاد داشته باشد. پیش آگهی چنین دندانی بستگی به مورفولوژی پالپ و امکان پذیر بودن ترمیم تاج دارد.