اگر در زمان تشکیل ماتریکس و آهکی شدن کمبودی باشد، هیپوپلازی مینا ناشی از کمبود یا بیماری عمومی در تمام دندان ها دیده می شود. هیپوپلازی الگوی مشخصی را دنبال می کند. هر یک از دندان های دائم اغلب نواحی هیپوکلسیفیه یا هیپوپلاستیک ناشی از ضربه یا عفونت را بر روی تاج خود دارند . 

Turner برای اولین بار نوع موضعی هیپوپلازی را توصیف کرد. او به نقایص مینای دو دندان پره مولر اشاره و آن ها را در عفونت اپیکالی نزدیک ترین دندان آسیای شیری ردیابی کرد. هیپوپلازی مینا ناشی از عفونت موضعی، دندان ترنر نامیده می شود.

Bauer از مطالعه مواد حاصل از کالبدشکافی نتیجه گرفت که فرایندهای التهابی پری اپیکال دندان های شیری، به طرف جوانه دندان های دائم مربوط گسترش یافته و در مرحله پیش از فعالیت رویش، بر آنها تأثیر گذاشته بود. عفونت نمی تواند تکامل دیواره فیبروزی که ضایعه را محدود ساخته است تحریک کند. به جای آن، از راه استخوان اطراف جوانه های دندانی جانشین، به طور گسترده ای پخش می شود. در نتیجه، بر لایه مهم محافظ مینای دندان جوان، یعنی اپی تلیوم مینایی یکپارچه تأثیر می گذارد. Bauer دریافت که در برخی موارد، اپی تلیوم مینایی یکپارچه نابود شده و مینا در تماس با آماس التهابی و بافت همبند جوانه ای قرار گرفته است. بافت جوانهای بعد مینا را تخریب می کند و سبب رسوب ماده کاملا آهکی شده، متاپلاستیک [دگرگونی یک نوع بافت به بافت دیگر] وسمان مانند بر سطح این فرورفتگی عمیق می گردد.

آسیب ناشی از ضربه به دندان پیشین شیری که سبب جابجایی اپیکالی آن گردد، می تواند بر تشکیل ماتریکس یا آهکی شدن دندان دائم زیرین تأثیر گذارد. ضربه یا عفونت پری اپیکال پس از آن، اغلب کاستی هایی بر سطح لبيال دندان های پیشین دائم ایجاد می کند. نگهداری دندانهای شیری عفونی، حتی آنهایی که بدون درد یا علامتی هستند، توجیه پذیر نیست. تکامل کاستی های هیپوپلاستیک در دندان دائم، موجب انحراف آن از مسیر طبیعی رویش شده و حتی ممکن است منجر به مرگ دندان در حال تکامل گردد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

تماس بگیرید