در حال حاضر روش های بسیار گوناگونی برای علامت گذاری دندان ها استفاده می شود، از جمله روش یونیورسال معاینه بافت سخت. این روش علامت گذاری دندانهای دائم که شماره های ۱ تا ۳۲ را در بر می گیرد، از آسیای سوم بالای سمت راست (شماره ۱) شروع و در طول قوس فک بالا تا آسیای سوم سمت چپ (شماره ۱۶) ادامه یافته، آنگاه به سمت آسیای سوم سمت چپ پایین (شماره ۱۷) و در طول قوس فک پایین تا آسیای سوم سمت راست (شماره ۳۲) پیش می رود. دندانهای شیری در روش یونیورسال با بیست حرف اول الفبای انگلیسی، A تا T، شناسایی می شوند.
کمیته ویژه فدراسیون بین المللی دندانپزشکی در مورد یکسان کردن پرونده های دندانپزشکی ، شرایط اساسی زیر را برای تشکیل پرونده پیشنهاد کرده است:
۱-ساده برای فهم و آموزش،
۲- آسان برای بیان در گفت و گو و نگارش،
۳- انتقال آسان در چاپ و مخابره،
۴- آسان برای وارد کردن در رایانه،
۵-سازگاری آسان با نمودارها (پرونده های استاندارد استفاده شده در مطب های عمومی
کمیته نشان داد که به نظر می رسد فقط یک روش (سیستم دو عددی)، مطابق شرایط بالا باشد. بر پایه این روش، رقم اول نشان دهنده نیمه های هر فک و عدد دوم نشانگر نوع دندان آن ناحیه است. نیمه های فک با اعداد یک تا چهار برای دندانهای دائم و پنج تا هشت برای دندانهای شیری و در جهت عقربه های ساعت اختصاص یافته اند. شماره گذاری از سمت راست فک بالا شروع می شود و دندان های آن ناحیه با اعداد یک تا هشت (دندان های شیری یک تا پنج) که از خط میانی رو به عقب است، نشان داده می شوند. اعداد باید جداگانه تلفظ شوند، بدین ترتیب کانین های دائم عبارت اند از یک-سه، دو-سه، سه-سه و چهار-سه.
در بخش درمان پیشنهادی پرونده معاینه دهان ، دندان هایی که نیاز به اعمال ترمیمی، درمان ریشه یا کشیدن دارند، مشخص می شوند. نواحی لثه که نیاز به پیگیری دارد نیز باید یادداشت شود. وقتی درمانی انجام می شود، می توان در کنار هر دندان به عنوان اینکه درمان کامل شده است، علامت √ قرار داد. علامت گذاری اضافی درباره درمان های پایان یافته و تاریخ آن در صفحات پیوست پرونده نوشته می شود.