آبسه آلوئولی مرتبط بانکروز پالپ ممکن است حاد یا مزمن باشد. آبسه آلوئولی در دندانهای دائم معمولا ضایعه پری اپیکال موضعی به خوبی محدودشده با کپسول فیبروز ایجاد شده توسط سلول های فیبروبلاست است که از غشای پریودنتال متمایز می شود. انتشار عفونت آبسه های دندان شیری معمولا گسترده تر است و بافت های اطراف کمتر می تواند سبب جداسازی آن شده یا روند آن را محدود کند. قدرت بیماری زایی میکروارگانیسم ها و توانایی میزبان در واکنش به عفونت، احتمالا حاد یا مزمن شدن عفونت را تعیین می کند.
در مراحل اولیه، آبسه حاد آلوئولی را می توان بر پایه گشادی فضای لیگامان پریودنتال در پرتونگاری تشخیص داد. دندان ممکن است به کوبش (دق) و تکان دادن حساس بوده و بیمار تب خفیفی داشته باشد.
علائم حاد آبسه آلوئولی را می توان با درمان آنتی بیوتیکی فرونشاند. با این حال، پایه اصلی درمان شامل برداشتن عامل عفونت، یعنی بافت نکروزه پالپ است. اگر درناژ از راه اتاق پالپ دندان (در دندان دائم) | یا لثه مربوط و یا کشیدن دندان نیز انجام شود، در فروکش نشانه ها کارآمدتر است. اگر کشیدن دندان بهترین گزینه درمان در ملاقات اورژانس انتخاب شود و تاریخچه پزشکی بیمار عادی باشد، درمان هم زمان با آنتی بیوتیک همیشه لازم نیست. با این حال، در طول این مرحله عفونت حاد، برقراری بی حسی مؤثر برای کشیدن دندان، اغلب دشواریا ناممکن است.
همچنین باید در نظر داشت که تزریق محلول بی حسی موضعی درون بافت ملتهب و عفونی، ناعاقلانه است. در موارد شدید، بی هوشی عمومی ممکن است ضروری باشد. اگر انباشت بسیار زیاد چرک، سبب گسترش عفونت و درگیری کف دهان شده و یا به خلف گسترش پیدا کرده و ممکن است حدقه چشم و سینوس کاورنو را درگیر کند، درمان اورژانس باید با توجه به توان تهدید زندگی، عمل جراحی باشد.
اگر چرک در زیر پریوست وجود داشته باشد، درناژ از طریق اتاق پالپ دندان شیری تقریبا ناممکن است. درناژ از طریق اتاق پالپ دندان دائم با ایجاد حفره دسترسی معمولی، اما کامل و ابزار کاری کانال ها برای اجازه تخلیه ترشحات برقرار می شود. ابزارهای درمان ریشه نباید از نوک ریشه دندان عبور کند. پس از پاکسازی و شستن ابتدایی، دهانه اتاق پالپ باید بسته شود، مگر اینکه تخلیه ترشحات همچنان ادامه داشته باشد. اگر در هنگام برداشتن بافت نرم پالپ دندان برای برقراری درناژ، درد ایجاد می شود، دندانپزشک می تواند با ثابت نگه داشتن دندان با انگشتان دست، از ناراحتی بیمار بکاهد.
آبسه مزمن آلوئولی کمتر دردناک است و با ضایعه مشخص تر در پرتونگاری تشخیص داده می شود. بیمارانی که از نظر سیستمتیک مشکل دارند، لنفادنوپاتی (تورم غدد لنفاوی) نیز دارند. غالبا همراه با آبسه های آلوئولی مزمن، فیستول های در حال تخلیه چرک وجود دارد. معمولا آنتی بیوتیک درمانی، به جز در بیماران با چند بیماری مهم هم زمان سیستمیک (بیماران با پیوند عضو یا دچار نقص دستگاه ایمنی) ضرورتی ندارد. بازهم تخلیه و حذف عامل عفونت از راه درمان کانال ریشه دندان مبتلا یا کشیدن آن ضروری است. اگر ضایعه به تازگی فقط مرحله حاد را گذرانده باشد، ممکن است نشانگر آبسه بافت نرم با تجمع چرک باشد. در این حالت، ممکن است افزون بر باز کردن دندان، برش و درناژ، به ویژه اگر قرار است دندان درمان ریشه شود، تجویز گردد. اگر ضایعه در مرحله مزمن پیشرفته باشد، درناژ ممکن است تا حدودی به صورت واکنش طبیعی برقرار شده باشد.