سلولیت عفونت منتشر بافت های نرم است که اغلب در کودکان خردسال دیده می شود. این ضایعه به روش یکسانی بانکروز پالپ دندان شیری یا دائم ایجاد می شود و با تورم آشکار صورت یا گردن بر اثر ادم جانبی و عفونت در حال گسترش سطوح پوششی مشخص شده است؛ بافت تیره رنگ، گوشتالو و سفت به نظر می رسد.
سلولیت، عفونت بسیار جدی و تهدید کننده زندگی است. سلولیت به طور معمول ناشی از پوسیدگی شدید درمان نشده در بیمارانی است که درمان های منظم دندانپزشکی دریافت نمی کنند، یا اینکه فقط با درمان اورژانس دندانپزشکی از دندان های خود مراقبت می کنند. چنین کودکان معمولا به بخش اورژانس بیمارستان برده می شوند. در این موارد، کودک به شدت بیمار به نظر می رسد و ممکن است تب بالا (بیشتر از چهل درجه سانتی گراد) همراه با ضعف و بی حالی داشته باشد.
اگر دندان فک بالا در گیر است، تورم و قرمزی ممکن است چشم را در بر گیرد. اگر سلولیت درمان نشود، می تواند به خلف گسترش یافته و مغز را همراه با آبسه یا ترومبوز سینوس کاورنوس درگیر کند. سلولیت ناشی از عفونت دندان فک پایین، در امتداد سطوح پوششی به کف دهان گسترش می یابد. اگر عفونت فضاهای زیرفکی، زیرزبانی و زیر چانه ای را مبتلا کند، آنژین لودویگ نامیده می شود. در این حالت، زبان و کف دهان به حدی بالا می آید که راه هوایی بیمار بسته شده و بلع ناممکن می گردد.
این موارد معمولا نیاز به کشیدن دندان شیری و یا ایجاد درناژ در دندانهای دائم، در صورت امکان، با باز کردن اتاق پالپ دندان مبتلا است. با این حال، کودک ممکن است دشواری باز کردن دهان داشته تا اجازه چنین عملی را بدهد. همچنین، برش بافت نرم برای برقراری درناژ در مراحل اولیه سلولیت به دلیل پخش عفونت و ماهیت موضعی شدن ناچیز آن تجویز نمی شود. درمان با آنتی بیوتیک معمولا در این کودکان تجویز دارد.
کشت میکروب های جداشده از این عفونت های دندانی، معمولا فلور مختلط میکروارگانیسم های بی هوازی گوناگون و عمدتا گرم مثبت هستند. این نوع ریز جانداران معمولا قادر به تولید هیالورونیداز و فیبرینولیزین هستند که سبب تجزیه ماده چسبنده بین سلولی (اسید هیالورونیک) و فیبرین شده و بنابراین گسترش سریع عفونت می گردند. برای کاهش احتمال موضعی شدن عفونت و درناژ آن بر روی سطح بیرونی صورت، ابتدا باید آنتی بیوتیک پهن گستر (وسیع الطیف) تجویز شود. داروی انتخابی اول در بیماران بدون حساسیت، پنی سیلین است. باید به پدر و مادر یا بیمار تأکید کرد که آنتی بیوتیک ها سبب بهبود کامل نمی شوند و پیگیری درمان دندان ضروری است.
در عفونت های شدید، کشت میکروبی از چرک یا ترشحات باید در نظر گرفته شود. بسیاری از میکروارگانیسم های بی هوازی در چنین کشتهایی شناسایی نمی شوند، مگر اینکه تست های اختصاصی انجام شود. با این حال، اگر عفونت به درمان اولیه با آنتی بیوتیک پاسخ نمی دهد، گزینه دوم، آنتی بیوتیک مناسب تر را می توان پس از شناسایی میکروارگانیسم های عامل عفونت انتخاب کرد. Molinari بر پیدایش مداوم گونه های مقاوم باکتری ها به آنتی بیوتیک که موجب بی اثر شدن بسیاری از عوامل ضدمیکروبی متداول می شود، تأکید دارد.
کودکان مبتلا به سلولیت شدید که از بیماری عمومی (سیستمیک) رنج می برند، افرادی که علائم یا نشانه های بالینی دارند که نیاز به پایش خیلی دقیق را نشان بدهد، یا هرگونه تردیدی در مورد پیگیری درمان تجویز شده توسط پدر و مادر یا بیمار وجود دارد، باید در بیمارستان بستری شوند. بستری شدن در بیمارستان در هر مورد مربوط به گسترش عفونت کف دهان، مانند آنژین لودویگ ضروری است، زیرا باز نگه داشتن راه هوایی ممکن است به همکاری کارکنان مرکز پزشکی نیاز داشته باشد. در این گونه موارد شدید، تجویز آنتی بیوتیک تزریقی توصیه می شود.